ถึงหน้าหนาวสาวครวญรัญจวนจิต
เฝ้าหวนคิดถึงใครโอ้ใจเอ๋ย
หนาวอย่างนี้พี่อยู่ไหนใครชิดเชย
ขอเปิดเผยผ่านกลอนอักษรจินต์

ท่านธนุให้น้องนอนกอดหมอนข้าง
ไปพรางพรางเพื่อบรรเทาความหนาวสิ้น
ช่างโหดร้ายเหลือล้ำน้ำตาริน
คนใจหินห่างไกลไม่หวนคืน

ปลายฝน

ขอฝากดาวพราวพรายได้โอบกอด
แทนถ้อยคำที่พร่ำพรอดออดสะอื้น
แม้นอยู่ไกลใจคำนึงทุกค่ำคืน
ไม่ได้คิดแปรผันเป็นอื่นไป

พี่ขอโทษโปรดอย่าโกรธขึ้งถึงพี่
ด้วยพี่มีกิจจึงเร่งไปใช่ผลักไส
ไม่ได้กล่าวลาขวัญตาในทันใด
หาได้คิดร้างไกลดังว่ามา