บนกิ่งหว้า
อบอุ่นและปลอดภัยยังไม้พุ่ม
ต่างเกาะกลุ่มพักพิงบนกิ่งหว้า
ณ ตรงนี้ที่อยู่หมู่นกกา
เพื่อพึ่งพาสร้างรังจึงจับจอง
ใต้เงาร่มนกกาอยู่อาศัย
กิ่งก้านหว้าต้นใหญ่คล้ายปกป้อง
สงบร่มเย็นไม้พุ่มช่วยคุ้มครอง
เจื้อยแจ้วส่งเสียงร้องก้องกังวาน
รู้สึกตลอด ปลอดภัยใจอบอุ่น
พึ่งใบบุญแผ่เผื่อเอื้อกิ่งก้าน
สร้างรวงรังหลังน้อยมาแสนนาน
ถักทอสานฟางเส้นเป็นที่พัก
.
.
ถึงวาระสุดท้ายปลายฤดูฝน
เมื่อลำต้นหว้าล้มลมพัดหัก
เงาร่มเย็นสิ้นสูญอาดูรนัก
ที่ปกปักคุ้มกันอันตราย
ขาดที่พึ่งพิงพักแล้วปักษา
มองแผ่นฟ้าหดหู่ดูใจหาย
เมื่อรับรู้เรื่องราวคือข่าวร้าย
ซ่อนซุกกายปีกแกร่งหมดแรงบิน
กันต์กรีนซี
