:037:
ลูกยายเนียม เจียมตน ขอบ่นต่อ
เงินมิพอ ท้อหนัก รักจางหาย
มุ่งมาเมือง เฟื่องฟู มิดูดาย
หวังผ่อนคลาย ขายแรง เพื่อแบ่งเบา
ใช่มีสุข ทุกข์ยาก ลำบากเหลือ
หยดหยาดเหงื่อ เพื่อแม่ ชแรเฒ่า
เศษสตางค์ จ้าง,นับ รับบรรเทา
กลับบ้านเรา คราวใด พอใช้กิน
ฝันสลาย มิใช่โจร แต่โดนจับ
เขาสั่งปรับ ข้อหา มาข้ามถิ่น
เงินทุกบาท คาดหวัง มาพังสิ้น
ด่าวแดดิ้น จับมะม่า เข้ามาไทย
:037: :059:
ต้นหญ้า
