-๐ ผู้คงแก่เรียน ๐-
บัณฑิตผู้หนึ่งกลับมาจากกรุงพาราณสี มีสมองอันเต็มไปด้วยศิลปศาสตร์ สามารถร่ายพระเวทไวยากรณ์แลมนตร์ต่าง ๆ เปนอย่างคล่องแคล่วหาตัวเปรียบยาก
ฝ่ายภรรยาเมื่อเห็นสามีของตนไปศึกษาวิชาในสำนักทิศาปาโมกข์เป็นเวลาช้านาน กลับมาสู่เคหาแห่งตนแล้ว ก็มีความยินดี ทวีความรักและเคารพในวิทยาการยิ่งขึ้น เมื่อบัณฑิตมาถึงนั้น นางยังกำลังต้มน้ำนมอยู่ เห็นสามีไม่มีน้ำจะล้างมือและเท้า จึงกล่าวขึ้นว่า
"ท่าน ช่วยดูนมในหม้อนั้นประเดี๋ยวก่อน ฉันจะไปตักน้ำในบ่อมาให้ เวลานี้ไม่มีใครอยู่เลย ไม่นานฉันก็จะกลับ"
บัณฑิตผู้สามีรับคำนาง นั่งเฝ้าหม้อนมอยู่ ไม่ช้านมก็เดือดล้นปากหม้อออกมา บัณฑิตมีความตกใจ ตั้งพิธีร่ายมนตร์และสูตร์ต่าง ๆ ที่เรียนมาแล้วเป่าลงไป นมก็หาคลายเดือดไม่ ภรรยารีบกลับมาเห็นจึงตักน้ำเทลงในหม้อ นมก็หายเดือดทันที บัณฑิตเห็นเปนมหัศจรรย์ดังนั้นก็ตกใจ แสดงอาการเคารพภรรยา กล่าวคาถาสรรเสริญคุณด้วยถ้อยคำคล้ายดังนี้ว่า
"เจ้าเอย, เจ้านี้ไม่ใช่คนธรรมดาเสียแล้ว, เจ้าคือพระภควดี ผู้ทรงฤทธานุภาพยิ่งด้วยอำนาจมนตร์ใด ๆ ที่ข้าได้เรียนมา โอ แม่เทพอัปสร ข้าขอนอบน้อมยอมจำนนแก่เจ้าแล้วโดยราบคาบ"
ภรรยาได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ กล่าวรับขวัญว่า
"อนิจจา, เมื่อท่านเห็นฉันเปนพระเทพี ฝ่ายฉันก็เห็นว่า ตัวท่านคือไอ้บ้าผู้คงแก่เรียนเท่านั้นเอง"
- ศรีสุวรรณ -
