๐ สุดสายน้ำเชี่ยว ๐

แสงแดดอ่อนอรุณเริ่มอุ่นหล้า
ภาพท้องนาผืนนั้นในวันเก่า
ปลุกสำนึกริบหรี่โลกสีเทา
ที่คละเคล้าควัน-คนอย่างทนทาน
   ...
อยากมีฝันวันคืนอันตื่นตา
ได้เทียบท่าธงทิวมีวิวหวาน
หากวาดหวังดั่งได้ดอกไม้บาน
สมผสานสักครั้งที่ยังยืน

เมื่ออยากมีให้มากไม่อยากหยุด
มองไม่สุดไม่ชัด ยังขัดขืน
แต่ละก้าวเก็บกำความกล้ำกลืน
ก่อเป็นฟืนเป็นไฟในดวงตา

ต้องเจ็บจมคมหนามตามเล่ห์โลก
สุขบ้างโศกแซกซัดสิ่งขัดขา
เพื่อจะพ้นพบฝันของมรรคา
ก็ต้องกล้ากว่าเก่าอีกเท่าทน

ถึงบางอ้อ อารมณ์ประสมสี
เพราะอยากมีอยากได้อยู่หลายหน
ลืมคำเล่าหลายเรื่องของเมืองคน
ในม่านหม่นมายาและอารมณ์

เธอมาไกลกว่าเก่าได้เท่านี้
จำโลกที่เธอท้าเอามาห่ม
พบไม่พบภาพฝันพระจันทร์จม
ก็สั่งสมให้สร้างเป็นทางเทียว
   ...
แสงเช้าซึ่งอ่อนโยนจากโพ้นฟ้า
เหนือทุ่งนาผืนเก่าภูเขาเขียว
โอบอาภรณ์อ่อนช้อยรับรอยเรียว
สายน้ำเชี่ยวสุดสาย ถึงปลายทาง ๚

   ธรรมดา
   ๑๒/๙/๒๕๖๖

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๐ สุดสายน้ำเชี่ยว ๐ (อ่าน 6073 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้