๐ แต่งไม่ออก ตันตกขอบ ๐

เธอจับมือ ถือแขน แ่อ่นอกยิ้ม
นิ้วจี้จิ้ม ดั้งดูก จมูกเขา
สองตาพับ กลับกลอก บอกเบาเบา
นี่อ้ายเสาร์ เยี่ยมเยือน เพื่อนบ้านไกล

ในรถเก๋ง เช้งวับ ลับตรงแยก
เห็นภาพแปลก ว่าหญิง ซบอิงไหล่
มีธุระ ปะปัง นั่งรีบไป
มิใช่ใคร อ้ายเทียน เพื่อนเรียน ม.

เดินชมดอก ดารดาษ ราชพฤกษ์
ท้ายสวนลึก หลังชาน วิหารหอ
หัวเราะร่า ระริก คิกถูกคอ
ชายหรืออ๋อ อ้ายโยง เพื่อนโรงมวย

ยืนเคียงจับ ทัพพี มีอาหาร
ขนมหวาน เค็มคาว ข้าวสุกสวย
เตรียมตักบาตร หยาดน้ำ อ้ายสำรวย
แวะมาช่วย แต่เช้า เราญาติกัน

ยินอื้ออึง ตึงตัง ดังตักตึก
คงสู้ทัพ จับศึก นึกใจสั่น
ร้องโอดโอย เอะอะ พัลวัน
อาคำปัน ปวดน่อง นวดท้องอา

ตุ๊กตุ๊กจอด กอดติด ร่างมิดหมี
ยื่นมือโบก โยกมือชี้ นี่ป๊ะป๋า
แสนรื่นรมย์ สมปอง น้องนวลตา
แฟนรักข้า เก่งจัง ช่างคบคน

รพีกาญจน์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๐ แต่งไม่ออก ตันตกขอบ ๐ (อ่าน 5390 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้