มีอดีตเหมือนกัน...
....
กระท่อมร้างกลางสวนอบอวลเหงา
หลังคาเก่าสนิมเกาะน่าเยาะหยัน
สังกะสีผุกร่อนขอนไม้ดัน
ข้างฝาหันทางไหนไร้ไม้ตี
....
พื้นไม้ห่างระหว่างซอกยุงหยอกเย้า
มันคงเหงาเราหงอยคอยเสียดสี
แมลงวันบินว่อนตอนแดดมี
ส่วนแมงวี่มีมาห้าโมงเย็น
...
ตั้งเตาไฟใกล้โอ่งโล่งชมัด
พร้อมไม้ขัดฝาหม้อมองก็เห็น
กระป๋องน้ำใบหนึ่งซึ่งจำเป็น
ลมกระเซ็นซาบซ่าส์แสนสบาย
.....
ไร้ตู้เตียงเขียงไม้ที่ใช้หั่น
ต้มแต่ไข่ทุกวันฟันฟางหาย
กินเพื่ออยู่อย่างเดียวเดี๋ยวก็ตาย
ทรัพย์สมบัติมากมายทำไงกัน
....
อายุปาเข้าไปใกล้หกสิบ
เหงาก็หยิบปากกามาวาดฝัน
เขียนกลอนรักกลอนสู้สารพัน
ใจอัดอั้นชะตาขีดฆ่าลง
....
คนจนจนคนนี้..เคยมีรัก
หัวใจภักดิ์สูญสิ้นสิ่งประสงค์
เพราะตัวเราอนาถขาดมั่นคง
วางเธอลงปลงจิตคิดทบทวน

เรามิมีอะไรในชีวิต
ทรัพย์สมบัติน้อยนิดสิทธิ์ผันผวน
คงเลี้ยงดูมิดีมิสมควร
นอนกำสรวญโศกเศร้าอยู่เนานาน
....
บรรยากาศเหว่ว้า..แต่ตาหลับ
สามสิบปีล่วงลับกลับหอมหวาน
จมอยู่กับกาลเก่าเหงาทรมาน
ไร้ลูกหลานรุมล้อมยอมจำนน