คืออิฐกร่อนซ่อนดินไร้สิ้นชื่อ
จิตกระพือซากซังยังกรุ่นกลิ่น
ถวิลเพ้อเสมอมาเป็นอาจิณ
ยามจากถิ่นแสนไกลใครดูแล
ยืนรับไหว้ใกล้อยู่ประตูรั้ว
มือแตะหัวร้อนไฟไข้หวัดแน่
มิรอช้ารินพาราช้อนกาแฟ
จิบยาแก้ไอน้ำดำสามัญ
หยุดก่อนเออเธอจ๋ามาเช้าจัง
กินข้าวยังเป็นไรมือไม้สั่น
น้ำตาคลอพ่อแม่ค่ะทะเลาะกัน
ขวัญเอ๋ยขวัญยืนอยู่กับครูนะ
ปฏิบัติจัดเป็นเวรสะอาด
เก็บปัดกวาดทั่วไปให้สวยสะ
ฝึกขยันหมั่นเคยเพิกเฉยละ
เมื่อโตจะสบายไม่กลายทุกข์
เริ่มร้องรำทำเกมอย่างเต็มที่
ทุกคนมีส่วนร่างสร้างสนุก
อิสระจะนั่งนิ่งเดินวิ่งลุก
ก็เคล้าคลุกเรียนเล่นเช่นนี้ไป
มื้อเที่ยงวันธัญญ์หารทานครบหมด
ส้มสุกสดนมกล่องเลื่อนรองให้
ดื่มน้ำเปล่าแข็งหลอดเย็นปลอดภัย
เปิดเพลงไทยฟังชมภิรมย์แปลง
วันหยุดสุดสัปดาห์นัดมาเพิ่ม
เด็กเก่งเจิมอ่อนเสริมเติมรู้แกร่ง
ฟรีไม่คิดวิชชาเรียกค่าแรง
มิเคยแผลงตั้งติวเพราะหิวเกิน
เวลานานผ่านมาสิบกว่าปี
พิมพ์เช่นนี้มีไหมบ้างอย่างที่เกริ่น
ยุคโลกัฐอัตตังหวังแต่เงิน
ใครจะเดินตามอิฐดำในกำแพง
รพีกาญจน์
