เดินกระเซอะกระเซิงเถิงสามแยก
ก้นกระแทกลงจมตมเปื้อนร่าง
ท่ามสายฝนสาดซ่าฟ้าครืนคราง
ลุกยืนย่างต่อไปไม่พะวง
ก้าวขวาซ้ายเซซังโยกยั้งหยุด
แซะสะดุดคะมำง้ำงอก่ง
รีบโงหัวตัวฝืนขึ้นตั้งตรง
เสียการทรงแบหงายราบทรายดิน
ขวดกลมกลิ้งลงข้างทางป่าเงียบ
ปลาหมึกเสียบชืดเย็นกระเด็นสิ้น
สติก่อนสุดท้ายหายโบยบิน
แว่วได้ยินเสียงร้องก้องกากา
ความจำเก่าเท่านั้นในวันนี้
นานนับปีรันทดหมดคุณค่า
ความเป็นคนอนาถทาสสุรา
ชี้เทวาด่ายมถุยถ่มตน
รุ่งสางเช้าเมาสร่างสร้างเจ็บปวด
มือคว้าขวดยากหลีกดื่มอีกหน
ย้อมเยียวแย่แผลดำช้ำกมล
คลายทุรนรำพึงคิดถึงนวล
นับสงกรานต์ผ่านไปสองปีแล้ว
ไยน้องแก้วหลงกรุงมิกลับหวน
คืนดาวเกลื่อนเดือนคล้อยลอยลับควน
เหลือซากซวนหมองไหม้ไร้วิญญาณ
รพีกาญจน์
