๐ หมดไม่มีเหลือ ๐

ใช้ชีวิต ติดดาน บ้านหลังเก่า
ปลูกแปดเสา ยกพื้น พ้นชื้นแฉะ
ขื่อแปกิ่ว กั้นแวง แมงมอดแทะ
ฝาขัดแตะ ไม้บาง รับทางลม

ร้อนพวยพุ่ง มุงหลัง สังกะสี
ฝนตกที หูอื้อ อึงดังขรม
ยะเยือกเนื้อ เมื่อหนาว หมอกพราวพรม
ฝารูกลม ชมดาว เดือนพิไล

ครัวข้างห้อง สองเตา เอาอิฐก่อ
สีดำหม้อ ยกต้ม ตั้งนึ่งไห
กะละมัง ถังเขียง ครกเพียงใบ
จุดฟืนไฟ ใช้ฟาง ต่างน้ำมัน

จะเม็ดแข็ง แดงขาว รียาวหัก
ช้อนจ้วงตัก ปากเคี้ยว ข้าวเหนียวปั้น
จะเก่าก่อน อ่อนใหม่ ใช่สำคัญ
ขอมีกิน ชีวัน สืบวันคืน

หากโชคดี มีใคร ให้รับจ้าง
พอยืนร่าง ยิ้มแย้ม หน้าแช่มชื่น
มีไก่เกลือ เนื้อเค็ม เล็มกัดกลืน
แทนเหม็นหืน ถั่วเน่า เคล้าพริกแดง

นี่ก็น้ำ ในหนอง คูคลองขอด
ผักบุ้งยอด บัวลอย พลอยเหี่ยวแห้ง
ไร้จอกแหน แพผำ คั่วยำแกง
คงหมดแรง ตายแน่ แท้หนอเรา

รพีกาญจน์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๐ หมดไม่มีเหลือ ๐ (อ่าน 5615 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้