ยื่นมือโบกโยกมายิ้มหน้าหวาน
เสียงไชโยโห่ปานลานถล่ม
ติดธงทิวริ้วขบวนน่าชวนชม
ปูแพรพรมสีแสดเมตรแวดยาว

มีเด็กน้อยคอยยอบมอบดอกไม้
มีผู้ใหญ่จับมืออื้ออึงฉาว
มีผู้เฒ่าเกลากลอนอวยพรพราว
มีรั้วราวเชือกชิดป้องปิดกัน

ซุ้มศาลาร่มรีที่ต้อนรับ
เด่นประดับหอมฟุ้งรุ้งสีสัน
หลังขวาซ้ายรายล้อมน้อมกำนัล
หัวเราะลั่นพูดจบหมั่นปรบมือ

ลิ่วล้อลิงวิ่งลุกรอบพลุกพล่าน
ชี้ต้องการสิ่งใดใครหาญหือ
คำสั่งข้าอย่าเลี่ยงเพียงอออือ
หากพานซื่อเบี้ยวนิดบิดกระเด็น

ก็เดินดินกินอยากลงปากท้อง
พอผุดผ่องใหญ่โตโก้เห็นเห็น
พองคับโอ่งโย่งเกล้าเหิมเช้าเย็น
คราลำเค็ญเล่นโกรธละโทษใคร

ยื่นมือโบกโยกลาน้ำตาร่วง
เปรียบผีป่วงแห่ห้อมล้อมขับไล่
กรูเกรี้ยวกราดฟาดฟันยันว่าไป
ตัวตนใช่ใจทรามนามมนุษย์

เฮ้อ ว่ากันไปว่ากันมา มนุษย์ก็เช่นนี้แล

รพีกาญจน์