สารพันปัญหาเคยคาค้าง
ถูกปล่อยวางยืนมองกองแน่นสุม
รีบแก้ไขคลี่คลายสิ่งรายรุม
ตริตรองทุ่มเทใจไวจัดแจง
เรื่องก่อนเก่าเบาลดหมดไม่เหลือ
ซับเช็ดเหงื่อแขนคอพอเหือดแห้ง
มีเรื่องใหม่ใหญ่น้อยค่อยมาแรง
ซิ่งแทรกแซงเป็นตับนับอนันต์
ปลีกหายหนีลี้หลบลับในสวน
ตามก่อกวนทิ่มพุงสะดุ้งฝัน
เราแค่คนธรรมดาเช่นสามัญ
ใช่เทียบชั้นปริญญาวิชาพราย
หากตอบตัดปัดไปคงใจเศร้า
เราหนอเราบอบบางช่างใจง่าย
เขาลำบากยากทิ้งนิ่งดูดาย
พอถึงจุดสุดท้ายกายเสื่อมโทรม
แต่ความคิดจิตในยังใสสด
ธรรมรสซาบซ่าสวาโหม
คอยสกัดกิเลสฤทธิโรม
คอยประโคมวันคืนชื่นเบิกบาน
ก็มีสุขทุกข์คละปะปนบ้าง
ประคองร่างหยัดอยู่สู่อวสานต์
เพียรสงบจบจินต์จำศีลทาน
แต่งกลอนกานท์ร่วมเรียงเคียงเพื่อนเอย
:a013:
รพีกาญจน์
