เหนื่อย
...
เชื่อเหลือเกินว่าทุกอย่างอยู่ไกลโข
แม้ร่างกาย..จะใหญโตแต่อ่อนไหว
ไม่สามารถคว้าฝันซีกฟากใด
ขอพักใจให้หายเหนื่อยนะ..ชะตา

ทางที่เดินมีแต่หนามทิ่มแทงเท้า
มัวแต่บ่งหนามเก่า..ลืมค้นหา
ขอถอยหลังตั้งหลักพักชีวา
ผนึกกำลังครั้งหน้า..เพื่อฝ่าฟัน
...
ทุกทุกอย่าง..ยากเย็นกว่าที่คิด
ดั่งสูญสิทธิ์..ตะกาย.ทลายฝัน
นาทีนี้อ่อนเอ...สารพัน
ยอมรับว่าใจฉัน..นั้นท้อนัก
....
หันหลังกลับไปยืน..ยังที่เก่า
ที่ซึ่งเรา เคยนับหนึ่งเพื่อตั้งหลัก
ที่ซึ่งเราเคยเหยียบย่ำ..พร่ำว่ารัก
สองขาขอผ่อนพัก..สักระยะ
...
ฟากฟ้าเอ๋ย เคยเป็นเช่นเราไหม
ทั้งเหน็ดเหนื่อยอ่อนไหว..ไร้จังหวะ
สักวันหนึ่งจะฮึดสู้..รับรู้นะ
ไม่มีวันคิดปล่อยปละ..และละเลย
...