ลมระลอกบอกรับกับวันใหม่
ยามอุษาสมัยเมื่อรุ่งสาง
เอ่ยอำลาฟากฝันอันเลือนราง
กับน้ำค้างยามสายอันพรายแพรว
เปล่งประกายก่อนหายอายระเหย
ให้โลกเชยชื่นรับกับเกล็ดแก้ว
ก่อนตะวันข่มคว้าประกายแวว
ไร้รอยแนวเรื่องราวบอกกล่าวใคร
ดุจจะคือสัญญาณการขับเคี่ยว
เพียงเศษเสี้ยวแห่งอุษาพาหวั่นไหว
ก่อนโลกเปลี่ยนนาทีที่หมุนไป
จงหัวใจซึมซับและรับรู้
............... ปลาย อักษร
