ก็ใครเล่าเขาใคร ใครบนฟ้า
สู้ทนทาสีหม่นจนยามสาม
แต้มดำเสกเมฆทะมื่นแทนพื้นคราม
ละเลงลามเรื่อยลบจนกลบเดือน
ไหนดาวน้อยลอยลิบจะพริบพร่าง
ริบหรี่ลางร้าววิโยคโศกเสมือน
ทะเลคล้ำร่ำนิมิตที่บิดเบือน
สาดเสียงเตือนตากสะอื้นกับผืนทราย
เอาอีกไหมให้สีช้ำเติมน้ำหนัก
เพื่อพอเพิ่มเสริมหัก ซ้ำใจหาย
จะกรีดเลือดเชือดเนื้อยอมเถือกาย
เจือน้ำตาที่พร่าพราย ให้พอพรม
หรือแค่ย้ำคร่ำขามถึงยามสี่
เพียงทึบเงาเทาสี ก็สาสม
เว้นระยะอโณทัยให้ชื่นชม
พอคลายตรมตราบพรุ่งจึงมุ่งราญ
แต่ให้ตายวายนั้นแต่วันนี้
ไหนจะมีใจเหลือไว้เผื่อผลาญ
ไม่มีตาฝ่าพยับอับประมาณ
เมื่อชีวิตปลิดปราณ ก่อนเดือนปลง ฯ
พรายม่าน
๒๙.๐๕.๕๘
