"จอมยุทธ์เหี้ยวงัว"

กำลังเพลิน พริ้วร่าง กลางยอดไผ่
เสียงเฮ้ยไฮ้! ดังจุงเบย เลยก้มหัว
เห็นจอมยุทธ์ มากผู้ สู้พันพัว
บ้างตัวตัว บ้างก็กลุ้ม รุมผู้เดียว

ด้วยวิสัย ใฝ่ธรรมะ เลิศบร๊ะเจ้า
จักให้เขา เฉยชา หาแลเหลียว
ทำไม่ได๊ ทำไม่ได้ ปะไรเชียว
จึงหมุนเฟี้ยว ม้วนองค์ ลงทันที

รวมลมปราณ พร่างพรู สู่หยิมต๊ก
ลิ้นกระดก กู่ตวาด ราชสีห์-
คำราม..โฮ้กกกกก! เสียงสนั่น ลั่นธานี
ประชาชี ล้มพะพาบ ราบพนา ฯ

"ฮะเฮ้ย! หยุด เถอะชาวยุทธ์ หยุดต่อสู้
หันมาดู เรา เหี้ยวงัว อย่ามัวช้า..."
ยังไม่ทัน สิ้นคำ จำนรรจา
ถูกบาทา นับพันอวย จนม้วยมรณ์

ศรีเปรื่อง
๒๒ ม.ค. ๒๕๕๖

ปล.

หยิมต๊ก = จุดสำคัญอะไรสักอย่าง ในการรวมลมปราณนี่แหละ (     จำไม่ได้)
ราชสีห์คำราม = วิชาของราชสีห์ขนทอง เจี่ยซุน ประมาณว่า ตะโกนแล้ว เหล่าชาวยุทธ์ลงไปนอนล้มกลิ้ง
เหี้ยวงัว = ศิษย์ผู้น้องท่าน หูงัว