เหลือแต่เพียงเสียงนวลโอดครวญคร่ำ
รอยชอกช้ำดำเปื้อนเกลื่อนใบหน้า
ทุกข์ระคนหม่นหมองครองนัยน์ตา
สมองชาทื่อทึ่มซึมมึนตึง
น้ำเหลวใสไหลออกซอกจมูก
ใบหูหูกบวมบึ่งอลึ่งฉึ่ง
ไร้รับรู้กู่ก่นก้องอลอึง
สาดกูมึงสัตว์สีตะบี้ตะแบง
ดูกปูดโปนโนนแก้มแห้มหดหู่
บ่าไหล่ลู่แขนคล้อยห้อยต่องแต่ง
หลังคดโค้งโก่งงอยอสิ้นแรง
ผอมซีดเผือดเหือดแห้งก้นแกว่งไกว
ย่างเตาะแตะแบะขาราลากเท้า
ห่อปากเป่าหอบหันหัวสั่นไหว
มือสืบสาวราวรั้วพาตัวไป
กระแอมไอหืดแหบสากแสบดัง
ห้านิ้วกางสางผมลมสะบัด
ขมวดมัดรัดมวยหนีบด้วยหนัง
แสยะยิ้มแย้มเหงือกสีเปลือกปลัง
ยืนเก้กังก้าวเกิบเขยิบแล
เหลือแต่เพียงเสียงนวลโอดครวญแผ่ว
ละวี่แวววอกแวกวุ่นแถกแถ
เงยปะหงับจับเจ่าเศร้าดวงแด
อนาถแท้หลงกลเชื่อคนลวง
รพีกาญจน์
