พากายก้าวข้ามอดีตที่กรีดกัด
เกินป้องปัดให้พ้นเหมือนคนเซ่อ
ย้อนนึกถึงคราใดเหมือนไข้เพ้อ
ชะตาเจอร้ายแทรกโดนแยกทาง
ห้องที่เคยร่วมเคียงจำเลี่ยงถอย
เพราะมีรอยร้าวสุมมองมุมต่าง
ปัญหามีให้เห็นไม่เว้นวาง
มีแต่สร้างไม่สิ้นกินน้ำตา
จึงขอหลบกลบเจ็บที่เหน็บเนื้อ
ไม่มีเหลือหัวใจให้รักษา
ก้าวต่อไป ต่อไป ในโลกา
สู่หนทางข้างหน้าที่ท้าทาย
มยุเรศ เมรี
๓ / ๑๒ /๒๕๕๘
