๑.เข็มนาฬิกาอันว้าวุ่น
ยังคงหมุนเวียนวนคล้ายคนเขลา
อาจกัดกร่อนความฝันของวันเยาว์
จมสำเภาลำใหญ่ก่อนใบกาง
…………………………………..

๒.ฝนเดือนมิถุนาราวฟ้ารั่ว
กระจกมัวเป็นฝ้าทั่วหน้าต่าง
รถเมล์ติดบนถนนเครื่องยนต์คราง
ฟ้าเปรี้ยงปร้างแปลบสายประกายฟ้า
เขาเกาะราวรถเมล์ด้วยมือกร้าน 
คราบเหงื่องานจับเสื้อขี้เกลือหนา
ผู้โดยสารมากมีต่างที่มา
ต่างดวงตาเหม่อลอยไร้รอยยิ้ม
ชายหนุ่มทอดตาผ่านแผ่นกระจก
ฝนยังตกหนักจนถนนปริ่ม
ไฟแดงยังวาววับสีทับทิม
คราบสนิมโลหะ..ขยะลอย

๓.ภาพเงาบนหน้าต่างนั่นต่างหาก
ที่กระชากให้เขาแทบก้าวถอย
ดวงตาที่มุ่งมั่นมาเกินร้อย
ไฉนร่อยหรอไปตามวัยวัน
กลายเป็นคนเมืองผู้หมองหม่น
เห็นแก่ตนสับปลับและอับฝัน
พฤติกรรมเมื่อก่อนเขาเกลียดมัน
พริบตานั้น..พระเจ้า!.เขาเป็นเอง

๔.จึงปิดสองตาหลับอย่างสับสน
ฟังเสียงฝนรินหยดหลังรถเก๋ง
ไพเราะราวมนต์สะกดแห่งบทเพลง
ที่ป๋องเป๋งกราดดังบนหลังคา
ภาพหลังคาบ้านมุงสังกะสี
เขรอะขุยขี้สนิมเป็นคราบหนา
ภาพเคยอยู่กับน้องที่ท้องนา
เคยหาปลาไล่จับกันกับน้อง
พอย่ำค่ำเฮฮาใต้ผ้าห่ม
ฟังเสียงลมซัดซ่า..เสียงฟ้าร้อง
ตอนนี้เมื่อฝนมาฟ้าคะนอง
ก็เผลอมองนอกหน้าต่างอย่างเดียวดาย
เพราะสองบ่าแบกหามแต่ความหวัง
มีบางครั้งบางหนที่หล่นหาย
ด้วยยังเป็นสะเก็ดแห่งเม็ดทราย
ใช่เพชรพรายเหมือนดังที่ตั้งใจ
กี่พ่ายแพ้แก่โลกจนโชกช้ำ
เกรงจะทำให้แม่ต้องร้องไห้
ถูกกัดกร่อนด้วยโลกศิวิไลซ์
กร่อนจนไฟหรี่ลงเป็นวงควัน
จนลืมทุกข์สุขที่ให้ชีวิต
ลืมมิ่งมิตรเรไรสหายขวัญ
ลืมคำแม่บอกเขาเมื่อเยาว์วัน
ว่าเชื่อมั่นลูกชายชื่อ..สายชล

๕.สูดหายใจไอเหงื่อเข้าเยื่อปอด
สองตาทอดมองพรายของสายฝน   
ขอหวนกลับคืนขั้วแห่งตัวตน
เพื่อตั้งต้นด้วยจินต์ด้วยวิญญาณ
นึกถึงแม่ถึงพ่อ..ลูกขอโทษ
บนโลกโหดไม่มีปาฏิหาริย์
หากวันหนึ่งวันใดดอกไม้บาน
เกิดจากงานจากสมองจากสองมือ….

๖.สายฝนเริ่มสร่างซา..ม่านฟ้ามืด
ล้อเคลื่อนครืดเสียงหึ่งอย่างดึงดื้อ
ผิวน้ำท่วมกระเพื่อมไหวกระพือ
เมืองนี้หรือสวรรค์ชนชั้นกลาง
เสียงน้ำไหลผ่านล้อลงท่อใหญ่
ที่ภายในมีแต่สิ่งกีดขวาง
เจ้ามีจุดหมายใดที่ปลายทาง
อาจแตกต่างกับข้าราวฟ้าดิน
หลับตาลงปล่อยว่าง..จนว่างเปล่า
ควันเขม่าเครื่องยนต์ยังพ่นกลิ่น
มายืนกลางร่มไม้..น้ำไหลริน
แล้วออกบินสู่แดนสุดแสนไกล….

๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๘