ฝืนสะบัดตัดใจได้บางครั้ง
ลองหันหลังเดินกรายแสร้งหน่ายหนี
เพียงชั่วแป๊บแวบเดียวเสี้ยวนาที
ทุกข์ทวีไฟฟอนรุ่มร้อนทรวง
ยามเดินทางห่างไกลแนบไว้ชิด
เก็บปกปิดลงกล่องเป็นของหวง
กันสะเทือนเคลื่อนไหวดุจใยยวง
ค่อยหยิบล้วงทบทวนมวลความจำ
ยามนอนหลับพับตาปรากฎฝัน
ร้อยรำพันพบพานชื่นหวานฉ่ำ
เรื่อยเททุ่มนุ่มนวลสงวนทำ
กระทบตำช้ำตรมหยุดขมใคร
ยามรับจ้างสร้างงานนานเหน็ดเหนื่อย
ท่ามกลางเฉื่อยเมื่อยล้าหน้าเหงื่อไหล
ตากแดดฝนทนหนาวรวดร้าวใน
พักผ่อนได้ตอบต่อก็สร่างซา
ยามล้มลุกคุกคลานมารรี่ใส่
จมเจ็บไข้แทรกซ้อนอ่อนผวา
ขวัญกระเจิงเริงไพรไร้เยียวยา
ผูกภาษาอาวรณ์ก็ผ่อนเบา
ฝืนสะบัดตัดใจยากได้แล้ว
คงไม่แคล้วหัวโตขลาดโง่เขลา
ละเพียงวันกลั้นกรองท่องทำเนา
เพราะรักเจ้ามากล้ำรักคำกลอน
รพีกาญจน์
