ถึงจะน้อยหลังนิดแต่จิตสูง
                      คอยลากจูงสู่ทางไม่ร้างเปลี่ยว
                      เหมือนมีเพื่อนเอื้อนโอษฐ์ไม่โดดเดียว
                      เดินพาเที่ยวท่องฝันดั้นบทกลอน

                      รวยน้ำใจไหลรินด้วยถิ่นร่ม
                      มากกลอนคมไพเราะเสนาะสอน
                      แม้จากไกลใจยังฝังอาวรณ์
                      ถึงขั้นตอนดั่งเพื่อนยากเลือนลืม

                      ผ่านเขาเขินเดินไกลทำไหวหวั่น
                      บางครั้งฝันถึงล่มระทมขื่น
                      เลยอิดหนาพาใจไกลจุดยืน
                      ไม่ร่มรื่นเหมือนดั่งหลังน้อยเลย


                                1p