นิทานเก่าเล่าขานมานานปี
เป็นเรื่องศรีธนญชัยชายไร้เขลา
ผู้มากเล่ห์เพทุบายร้ายไม่เบา
มีทั้งเฝ้าแช่งด่าบ้างว่าดี

มีปัญญาเฉียบแหลมแต่แกมโกง
ทั้งแจ้งโจ่งหน้าจัดแถมบัดสี
เอาข้างถูหูทวนแถมยวนยี
แม้ภูมีก็ยังระวังตน

ใช้ปัญญาพาตนพ้นความยาก
เคยลำบากเมื่อแรกมิแปลกผล
จึงสนองผองให้ได้เยี่ยมยล
สมองคนหลากเฉียบยากเทียบลาย

วัยละอ่อนสอนสั่งนั่งขายของ
ด้วยคะนองเที่ยวเล่นเป็นจุดหมาย
จึงได้เหลือเฟือหลากไม่จากกาย
ใช้อุบายเททิ้งลงดิ่งคลอง

ย้อนคำอวยด้วยพรสอนวิธี
ให้ขายดีเทท่าพาสนอง
เสร็จไอ้ศรีที่หาท่าน้ำจอง
ทิ้งข้าวของทั้งหมดประชดคำ

ทั้งบาปหนาฆ่าน้องร่วมท้องเดียว
ด้วยลดเลี้ยวคำนิดผิดถลำ
จงสะสางร่างกายระบายทำ
เจ้าจงนำล้างออกทั้งนอกใน

ทำสิ่งผิดอิดหนาระอาอก
จำต้องตกสู่ต่ำกระหน่ำไหว
พเนจรร่อนเร่เตร็ดเตร่ไป
แต่ก็ใช้ปัญญาพารอดตัว

เวรและกรรมนำมาพาชีวิต
ด้วยลิขิตขีดจ่อเคยก่อชั่ว
ที่ฆ่าน้องของตนกล่นเมามัว
จึงพันพัวตามเกิดเป็นเลิศเณร

ปัญญาแรงแกร่งกล้ากว่าไอ้ชัย
ปัญหาใดหักล้างคัดง้างเด่น
จึงต้องตายสลายโค่นโดนจองเวร
ยังไม่เว้นอุบายเมื่อตายลง

1p