สุรีย์แสงแดงสดเริ่มลดสี
ถึงคราที่ลาพรากจากพื้นผิว
แสงเริ่มมัวสลัวดับลับยอดทิว
ดุจตามคิววัฏฏะของพระพรหม
เหมือนใจเคลื่อนเลือนหายกลายสู่เศร้า
เจ็บช้ำเร้าเหงาแทรกแบกขื่นขม
ความหวังลดหมดสุขทุกข์ระทม
เหนื่อยหน่ายถมจมดิ่งสิ่งร้ายเติม
รัตติกาลคลานคืบสืบทอดต่อ
สลัวส่อก่อตัวมืดมัวเพิ่ม
เหมือนจะเยาะเย้ยแสงสุรีย์เดิม
ที่จะเริ่มถอยกลับลับโลกไป
สุดขอบฟ้าจ้าแสงสีแดงลับ
คงสลับกลับมาฟ้าวันใหม่
แสงเรืองรองของนภาอ่าอำไพ
จะรุกไล่มืดมนพ้นจากเงา
แต่บัดนี้สุริย์ศรีต้องหนีจาก
จำใจพรากเลือนกลับลับทิวเขา
ฝูงนกกาพาบินกลับถิ่นเนาว์
คืนสู่เหย้ารังนอนพักผ่อนกาย
แสงสุดท้ายหายจากฟากขอบฟ้า
กาลเวลาพาเปลี่ยนวนเวียนว่าย
มืดสว่างต่างหมุนหนุนมิกลาย
หากสลายคงนานผ่านกัปกัลป์
1p
