เอ็งบ้านนอกขอกนาสวมผ้าผืน
ยามลุกยืนบิดกายชายเสื้อเขิน
โชว์สะดือถืองอบหอบหอบเดิน
ช่างบังเอิญอย่างจังเจอเตวา
สะกิดเพื่อนเตือนพี่ชี้หัวเราะ
นั่นเจ้าเงาะพลัดหลงเดินดงป่า
เข้าคอนกรีตขีดชอบกรอบอาณา
ให้ยึดตามงามสง่าผ้าอาภรณ์
คงเอ็นดูชูเสื้อยื่นเพื่อสวม
แต่ตัวหลวมสีขาวชายยาวหย่อน
ต้องลมฉิวปลิวพัดขัดทางจร
รวบชายก่อนซ่อนไว้ในกางเกง
หล่อกินขาดมาดแมนแสนสุภาพ
ซึ้งซึมซาบปรบมือถือว่าเจ๋ง
แบบฉบับจับจ้องของบุพเพรง
ยิ้มบานเบ่งวิ้ดว้ายว่าชายงาม
ผ้าเลื่อมพรายหลายสีที่หุ้มห่อ
ดุมรัดคอเข็มขัดรัดพุงหลาม
เหงื่อพลั่กรักแร้เค็มไหลเต็มชาม
กลับถึงคามจุกจอดรีบถอดวาง
คนบ้านนอกขอกนาสารรูป
ควรกับตูบติดดินกินฟากห้าง
นอนกับทรายสบายยุงมุ้งไม่กาง
กู่ร้องครางโห่เฮล้วนเสรี
:048:
รพีกาญจน์
