เปรียบฉันเป็นตะเพียนเริ่มเวียนว่าย
รอบสาหร่ายส่ายสอดตอดจอกแหน
ทะลึ่งรุดผุดดำผ่านผำแพ
วนแหวกแถถอยถึงคลึงใบบัว
พอแรกรุ่นเลียบตลิ่งทิ้งบึงหนอง
เข้าลำคลองเลาะแคมยิ้มแย้มหวัว
เห็นปลาเล็กปลาน้อยล่องลอยตัว
ชิดเนียนัวล้อเล่นเย่อเย็นใจ
มิกล้าเสี่ยงเอียงลำสู่น้ำเชี่ยว
น้อยแรงเรี่ยวแฉลบแอบลื่นไหล
เพิ่งเจอะเจอเผลอนิดผิดพลั้งไป
ถูกคลื่นใหญ่ระลอกกระฉอกพา
ยิ่งถลันหันเหสู่เลกว้าง
เดียวเคว้งคว้างห่างขอนจรห่างท่า
มัวพะวังหลงทิศทางธารา
เป็นเหยื่อปลาเต่าปูงูเลื้อยคลาน
ยังจดจำคำแม่แลคำพ่อ
รู้ในบ่อในบึงถึงแตกฉาน
มิเท่าเทียมเท่ารู้ผู้ชำนาญ
เช่นครูบาอาจารย์มั่นอาจิณ
ท้ายอาจเป็นตะเพียนหยุดเวียนว่าย
แถกเหงือกหงายทุรนบนหาดหิน
แขวนขื่อแข็งแกว่งไกวไร้ยลยิน
เก่าแก่สิ้นค่าวเครือเหลือตำนาน
รพีกาญจน์
