สูงสู่ฟ้ากล้าแกร่งแข็งกรวดหิน
เทียมเมฆินเลื่อนลอยคล้อยพาดผ่าน
ต้องแรงลมโหมพัดซัดเสียดทาน
นับวันวารซ้ำถี่เดาปีเดือน
ถูกรากโคนต้นไม้เจาะไชแยก
รอยร้าวแตกร่องรายกระจายเกลื่อน
แสงแผดเผาเช้าอุ่นไอเย็นเยือน
สั่นสะทือนน้ำสาดลาดลุ่มลง
มิบ่อยครางกลางแกนแผ่นดินไหว
ระเบิดไฟพุ่งเหลวเปลวพ่นผง
ละลายกร่อนตามกาลนานยืนยง
ถึงขั้นคงอสงไขยฤาได้ยล
เขาเปรยเปรียบเทียบเป็นเช่นมนุษย์
บริสุทธิ์ผุดผลิปฏิสนธ์
สิ่งดีมั่วชั่วห้อมล้อมกมล
หลากเล่ห์กลเลิศล้ำอำอุบาย
หน้ามะพลับลับหลังซากซังโผล่
ตอตะโกหนามเหนี่ยวเหยี่ยวสยาย
กางกรงเล็บเจ็บโจมเลือดโลมกาย
ท่วงสุดท้ายหมายคิดปลิดชีวัน
อรุณเบิกเลิกรบสงบนิ่ง
จงจมดิ่งดื่มด่ำธรรมขันธ์
พฤติแต่ชอบมอบอภัยให้แก่กัน
เจ้าจะมั่นใดห่อนคลอนสุเมรุ
รพีกาญจน์
26 พฤษภาคม 2559
