.....ฝนฟ้าพายุ....(กลบท  นายโรงลืมกรับ)

คะนองเสียงเปรี้ยงผ่าเข้าตาวับ
อัจกลับวูบหรี่ดังลี้หลบ
ฟ้าเริ่มอึมครึมดำคล้ำสมทบ
ถูกสยบด้วยเมฆเฉกมือยักษ์

เสียงอึงอื้อคือคล้ายร้ายพายุ          
แรงเร่งลุกระหน่ำซ้ำมาหนัก
กิ่งไม้แห้งแกว่งกวัดซัดมิพัก
ถึงโค่นหักหล่นโครมเข้าโถมทับ

บ้านเรือนพังหลังคาพาพังพาบ
บ้างปลิววาบวูบหายเหมือนตายดับ
ประกายแวบแสบตาเข้ามาวับ
เพียงแค่นับอึดใจแสงใสแปร๊บ

ตูมสนั่นลั่นก้องสองหูบอด
อย่าตลอดทอดไปจนไกลแบบ
กลายหูหนวกพวกเผ่าไม่เข้าแก๊ป
คงปวดแปลบพิการอย่าพานพบ

ฝนกระหน่ำซ้ำซ้อนมิผ่อนลด
เหมือนปล่อยปลดอั้นมาคราสงบ
เป็นสายหลั่งสั่งฟ้าฝ่าทำนบ
คงท่วมกลบกลืนหายทลายพับ

ความเชี่ยวกรากหลากมาพริบตาจบ
ยากจะหลบหลีกลี้หนีภัยกับ
กระแสน้ำย้ำโถมจู่โจมยับ
แรงเหลือรับปลิดปลิวละลิ่วรุด

1p