เห็นยิ้มเยือนเกลื่อนหน้าสองตาหยี
ยื่นไมตรีจับมือกุมถือแขน
ยืดตัวตรงส่งภาษาท่ามาดแมน
ยืนบนแท่นรับรองซ้องเคารพ
ใช่เขตแคว้นแดนดินถิ่นของจ้าว
กะเกณฑ์บ่าวหญิงชายกรายประกบ
มอบดอกไม้ไพร่ทาสปราดน้อมนบ
ยอมสยบสั่นเทากุมเป้านิ่ง
เคยแยกเขี้ยวเคี้ยวคางกร่างพยัคฆ์
ลูกแกะจักย่อยอบหมอบเกรงกริ่ง
แห่ประจบสบช่องย่องเอนอิง
อย่างวอกลิงทำเป็นเล่นลีลา
มองซ้ายขวาหน้าหลังแสนหวังเหวิด
ประตูเปิดค่อยเคลื่อนเลื่อนออกอ้า
ไร้พื้นแดงแสงพรายฉายต้องตา
สิ้นศรัทธาบารมีศักดิ์ศรีสิ้น
ผูกเนคไทใส่สูทพูดอ้อมแอ้ม
หนวกเหน็บแนมใบ้ความบอดหยามหมิ่น
ลอดลงปล่องล่องกายท้ายนกบิน
ฟันกัดลิ้นกลืนขมอมเลือดไว้
เป็นยิ้มเปื้อนเจื่อนหน้าจ้องตาจับ
แสร้งขยับลืมขื่นเสลื่นไหล
ผลประโยชน์ของชาติเหนือสิ่งใด
ข้าเข้าใจจ้าวหนอขอค้อมงาม
:a013:
รพีกาญจน์
