สุภัทราเธอเห็นต้นไม้ต้นนั้นไหม
คิดว่ามันเหนื่อยไหมที่ยืนอยู่ลำพัง
บางทีก็ดูมันเหม่อลอยไร้สิ้นความหวัง
แต่อะไรก็ช่าง...ฉันขอเฝ้ามองมันพริ้วไหวตามสายลม
ฉันถามว่ามันเหนื่อยรึป่าว
กับเรื่องราวที่ผ่านสุขทุกข์และขื่นขม
มันตอบว่ามันทำตามหน้าที่มองโลกอย่างชื่นชม
ได้เป็นร่มเงาไม้ให้ใครๆได้พักพิงเอนกาย
มันมีนกน้อยและฝูงแมลงเป็นเพื่อน
ตะวันจะมาเยือนคอยพูดคุยทักทาย
และมีฉันเป็นเพื่อนใหม่ที่ให้กำลังใจอย่างมากมาย
คอยรดน้ำให้หายร้อนรนยามเที่ยงวัน
สุภัทราฉันก็รู้ว่าเธอเหนื่อยเหมือนต้นไม้
ฟ้าจึงส่งคนไกลอย่างฉันมาร่วมฝัน
คอยรดน้ำคอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
เหตุผลหมื่นร้อยพัน...จะอะไรก็ช่าง...ฉันรักเธอ
