เพียงพาซื่อมือไวไร้เฉลียว
พลาดหนเดียวสติวิปริต
มากถึงกับกริยาคราครุ่นคิด
วุ่นวายจิตแวดวงคงเห็นเรา
ท่องตามตรอกซอกซอยเคยลอยร่า
เอ่ยวาจาขวาซ้ายทักทายเขา
ป้องปากเอิ้นอู้แอ่วดังแผ่วเบา
ยอหยอกเย้ายิ้มแหย่ให้แก่กัน
ยามนี้ย่อคอหดหมดสภาพ
เดินสูบสาบมองทางเอียงข้างหัน
ก้าวรีบเร่งเกรงพบหลบพัลวัน
หลีกนี่นั่นชุมชนคนไปมา
เพื่อนแลบลิ้นปลิ้นตาว่าเย้ยเยาะ
เพื่อนหัวเราะว่าย้ำสมน้ำหน้า
เพื่อนซุบซิบหยิบยินว่านินทา
เพื่อนเฮฮาว่าถ่อยคอยเติมร้าย
หวาดกังวลบนเตียงเที่ยงคืนค่อน
คอยหลอกหลอนนอนหลับกระสับกระส่าย
ทะลึ่งลุกทุกข์โจมเหงื่อโซมกาย
อยากจะตายอายคนพ้นเสียที
หากเผลอผิดพลั้งชั่วตัวย่อมรู้
ถูกเผยสู่สื่อสับสิ้นอับศรี
หากเม้มมิดปิดฝังยังโชคดี
จงเป็นที่สุดท้ายเถิดหมายทำ
รพีกาญจน์
