ดอกตะแบกแรกบานชูก้านกิ่ง
ห่อเหี่ยวทิ้งกลีบม่วงปลิวร่วงหล่น
ลำสล้างว่างเปล่าใบเฉาทน
ยืนคอยฝนนานเดือนเยือนอีกครา
แว่วจิ้งหรีดเรไรระงมลึก
ยามตกดึกน้ำค้างพร่างพงป่า
ความเงียบเหงาเจ่าเจือเหลือคณนา
พอเบิกฟ้ากานกผกโผบิน
ล้นตลิ่งปิงฝั่งหลั่งไหลเซาะ
เลียบแก่งเกาะน้ำแตกกระแทกหิน
ซึมหดหู่ซู่ซ่าผวายิน
มิสุดสิ้นห่วงหายังอาลัย
เงยชำเลืองเบื้องบนระคนเศร้า
ไร้ร่างเงาหลบลี้อยู่ที่ไหน
หรือหลงเดินเพลินกรุงรุ่งเรืองไกล
รื่นเสียงใสแสงสีไฟนีออน
ลืมรวงทองท้องนาหน้าเก็บเกี่ยว
มือจับเคียวตีฝัดข้าวมัดฟ่อน
เหงื่อไคลเล็ดเสร็จสรรพ์ตะวันรอน
เหน็ดเหนื่อยนอนห่อนห่มล้มลงตึง
ฝากสายลมพรมเพรียกร่ำเรียกหา
พบพี่ยาบางกอกบอกหญิงหนึ่ง
จ้องดาวเดือนเคลื่อนคล้อยพลอยรำพึง
ชั่วชีวิตคิดถึงรักซึ้งทรวง
ชมรมจิตอาสาดนตรีบำบัด เล่นเพลงข้าวคอยเคียว
บ่าย 13 ตุลาคม 2559 วันสิ้นพ่อ เป็นเพลงสุดท้าย
และงดกิจกรรมจนถึงสิ้นปี 2560
รพีกาญจน์
