ด้วยหน้าที่ จำยอม ถนอมมิตร
ความหงุดหงิด ย่อมมี ที่หวั่นไหว
อาจจะเกิด กับโขน ไม่โยนไป
ทำให้ใจ รับรู้ อยู่ทุกครา
ก็ยังว่า มนุษย์ ที่สุดยาก
ทนลำบาก ตรากตรำ ทำเหนื่อยล้า
ก็เพื่องาน ของตน ทุกคนมา
ขันอาสา ตอบแทน แผ่นดินทอง
เพราะเรานี้ มีน้ำใจ ใครก็เรียก
ร้อนตัวเปียก ทั้งวัน ไม่หวั่นหมอง
คนที่่ใช้ ก็ใช้ ในทำนอง
ไม่มีมอง เว้นว่าง อย่างทั่วไป
โปรดดูแล แคร์บ้าง ว่างนิดหน่อย
อย่าเอ็นจอย ให้มาก จะยากใหญ่
เพียงแค่งาน ที่ทำ ก็ทำใจ
แล้วจะให้ ดูแล แคร์ใครเลย
