จะกี่ครั้ง ที่ผ่าน มานใจเศร้า
จะกี่เหงา ดวงจินต์ ถวิลหา
จะกี่ภพ หลายชาติ ที่เข้ามา
จะกี่ลา ว่าจบ ไม่พบกัน
จะร้องร้อง ตะโกน โหนตัวเรียก
ไม่สำเนียก หวั่นไหว ไปแลหัน
เพราะเคยเจ็บ มาแล้ว ยังพอทัน
แก้ไขวัน ที่ปวด ให้รวดเร็ว
เมื่อความช้ำ ทำให้ ใจไหม้หมอด
คงต้องจอด ให้นิ่ง ทิ้งลงเหว
ให้มันหาย เหมือนไฟ ไซร้ เช่นเปลว
ตัดความเลว ออกไกล อย่าให้มี
อันนารี สีกา ว่าแบบพระ
ต้องให้ละ เว้นไกล กายใจหนี
อย่าเข้าใกล้ ไหม้ทรวง บ่วงชีวี
คิดอีกที่ ก็จริง หญิงมายา
