มีใครมัดรัดมือยื้อไว้เล่า
กีดกันเจ้าคอยปรามห้ามประสงค์
มีใครยุดฉุดลากกระชากองค์
ยิ่งงวยงงร้องไห้แช่งใครตาย

กางเกงเสื้อสารพัดยัดกระเป๋า
รวมรองเท้าคีบสอดส้นสูงสาย
กองหลังรถวอร์มแล่นสแตนด์บาย
ร่างลับหายแค่ดันโยกคันเกียร์

อยู่ต่อไปให้ช้ำย่ำเหยียดหยาม
เสียดายความเป็นชายที่สูญเสีย
คนโจษจันกันทั่วว่าผัวเมีย
ฉันบ่อยนอนอ่อนเพลียเปลี้ยหมดแรง

สิ้นราศีขี้หูหนาขี้ตาแฉะ
ขี้มูกแยะฟันจากมุมปากแหว่ง
เส้นผมห่างย่างเท้าเต่ายังแซง
ก้นกวัดแกว่งปำปำเหมือนรำโทน

หล่อละลายหายต๋อมพร้อมสินทรัพย์
รักที่หวานจู๊ฟจั๊ฟลับล่องโหน
ผิดไม่มีดีน้อยต่อยตะโพน
ปากตะโกนปังปังด่าทั้งคืน

อยากจะไปไปเลยมิเคยว่า
อ้างชราเก่าบูดเหม็นสูดหืน
มาทางไหนไปทางนั้นแม่ขวัญยืน
ฉันสะอื้นร่ำไห้คงไม่ตาย

รพีกาญจน์