ร่ายลำนำทำสวนพรวนดินไร่
อยู่ป่าไพรใจเหงาเราชาวบ้าน
เสร็จธุระปะปังหลังเลิกงาน
ยังนั่งอ่านกานต์กลอนผ่อนเหงาใจ
ออกมานั่งนอกชานริมบ้านทุ่ง
ผ้าปัดยุงมองดาวพราวฟ้าใส
พ้อกับจันทร์ดั้นดวงห้วงฟ้าไกล
คิดถึงใครไปเรื่อยปวดเมื่อยตัว
เศรษฐกิจพอเพียงเลี้ยงปากท้อง
ตามครรลองครองธรรมละกรรมชั่ว
ไม่สุงสิงสิ่งเร้าเลิกเมามัว
ไม่เกลือกกลั้วคนพาลระรานใคร
อยู่เรือนเหย้าบางวันมันก็เหงา
คิดถึงเขาบางครั้งยังหวั่นไหว
เราก็คนเดินดินถิ่นพงไพร
หักห้ามใจไม่คิดเป็นนิจมา
เราก็อยู่ของเราเข้าใจอยู่
เหม่อมองดูดาวเดือนเยือนเวหา
คนของเราเขาไม่เยือนเลือนร้างรา
อนิจจามันเศร้าเหงานะเธอ
ท้องทุ่งนาป่าเขาเข้าใจดี
ทุกนาทีเช้าค่ำทำเสมอ
ไม่ทอดทิ้งนาไร่ใครเผอเรอ
อยากจะเจอคนนั้นนั่นประไร
ธมกรก
อย่าถ่อมตัวไม่มั่วเลยขอยกนิ้วให้
