ความเย็นชาท่าทางเคยห่างหาย
มันฝังกายคลายคลอนแต่ก่อนเก่า
กลับเยี่ยมเยือนเตือนจิตสนิทเนา
คืบคลานเข้าเร่าหลับเมื่อพับตา
เดินลำพังยังพล่ามถึงความหลัง
กรูคับคั่งเคียดแค่นเงยแหงนหน้า
ใต้โพยมโคมทองแสงส่องมา
ฝนสร่างซาหามิดเมฆปิดบัง
มันเพียงพอต่อตัดลัดมืดตื้อ
เห็นเงามือสื่อสารผ่านผนัง
ดำลางเลือนเคลื่อนไหวไร้รับฟัง
กระซิบสั่งสองหูมิรู้ความ
บทเชลงเพลงหรรษ์สรรค์ประสงค์
ระคนชงซึ้งซาบซ่านวาบหวาม
สู่เลือดแรงแฝงเนื้อแพร่เชื้อลาม
อ้าปากปรามปราศเสียงเรียงลอดฟัน
กำลังพูดพร่ำเพ้อถึงเธอนะ
ส่งมือจะจับเชื่อมเอื้อมหยิบฝัน
เหลือว่างเปล่าเงาชักชะงักงัน
สำเนียงฉันนั้นแว่วแผ่วละลาย
คงชื่นชมสิ่งสร้างทันสมัย
ตั้งค่าไว้วูบวาบภาพสั่นส่าย
ส่งสัญญาณสานสักรักมากมาย
ชั่วพริบหงายเงียบเหงาเศร้าล้นทรวง
รพีกาญจน์
