ถึงจะเงียบเหงาแต่สบายใจ
อันคับที่อยู่ได้ไม่ตายแน่
คงไม่แย่มากนักแม้จักเหงา
ถึงจะเบื่อเหลือล้นก็ทนเอา
ถ้าใจเราเป็นสุขอยู่ทุกยาม
แต่คับใจให้ขัดอึดอัดยิ่ง
ล้วนคำติงติฉินทั้งหมิ่นหยาม
คอยเพ่งโทษจับผิดคิดประณาม
เหมือนไฟลามเผาอยู่ไม่รู้วาย
ถึงอุ่นหนาฝาคั่งยังต้องถอย
ให้เงื่องหงอยเงียบเหงาเศร้ามิหาย
เหมือนลุยหนามฝ่าฟันอันตราย
แม้ไม่ตายก็คงเดี้ยงเลี้ยงไม่โต
การยอมอยู่ผู้เดียวถึงเปลี่ยวจิต
ขาดญาติมิตรที่รักสุขอักโข
เหมือนหนึ่งองค์พิสุทธ์สัมพุทโธ
หลบพาโลโกสัมพีซึ่งตีกัน
เรามิใช่พระสัมพุทธสุดวิเศษ
มีกิเลสโทโสอีกโมหันต์
ยอมปลีกหนีพวกบีฑาสารพัน
ขออยู่กันแบบเหงาแต่เบาใจ
Orion264(มือขวา)
๑ สิงหาคม ๒๕๕๕
