~วูบหนึ่งแห่งอารมณ์~

เพียงวูบหนึ่งอารมณ์กลอนอันอ่อนไหว
กลั่นมาจากดวงใจอันไหวอ่อน
เพียงหนึ่งเสี้ยวรู้สึกนึกร้าวรอน
ถ่ายทอดเป็นบทกลอนอันรอนร้าว

จับกระแสแปรเปลี่ยนอันเวียนว้าง
บนสายทางหยาดน้ำตาไล้หน้าผ่าว
ระเรื่อรินรินไหลเป็นสายยาว
บดแก้มขาวนวลนั้นให้ช้ำแดง

"หนูน้อย"..เธอเป็นใครไยนั่งร้อง?
ผู้ถูกถามเหลียวมองเหมือนถูกแกล้ง
สะอื้นซ้ำซ้ำซ้ำตัวสั่นแรง
พร้อมคำตอบทิ่มแทงสะท้านใจ

หนูรอแม่...แต่เช้าเช้าจนค่ำ
แม่หนูย้ำรออยู่นี่อย่าไปไหน
เดี๋ยวแม่รีบกลับมาหาหนูไง
พร้อมข้าวกล่องวางไว้ให้หนูกิน

นี่ค่ำแล้วยังมิเห็นวี่แววแม่...
คนเอ่ยถามดวงแดแทบขาดวิ่น
คำตอบแสนครั่นคร้ามที่ได้ยิน
หวังแม่เธอคงมิสิ้นซึ่งสำนึก

เพียงครู่หนึ่ง.. "หนูจ๋าแม่มาแล้ว"
ไฉนแก้วตาแม่สะอื้นสะอึก
เธอปลอบโยนลูกน้อยจากส่วนลึก-
ความรู้สึกห่วงหาและอาทร

ภาพที่เห็นตรงหน้า
เรียกหยาดน้ำตาร้าวรานในวานก่อน
ใครคนหนึ่งทิ้งฉันไว้ให้รอมรอน
เขามิเคยจะย้อนกลับคืนมา

ยี่สิบปีแล้วนี่ไม่มีแม่
ในดวงแดยังเฝ้าปรารถนา
ขอเพียงได้พบแม่นั้นชักครา
อยากถามว่า..แม่ทิ้งหนูทำไม?

~ ประกาย รติกาล ~

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ~วูบหนึ่งแห่งอารมณ์~ (อ่าน 5833 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้