๐ รัตติกาล ๐

ดึกยังดื่นดาวพร่างน้ำค้างป่า
สัมผัสหญ้าเปียกชื้นให้ตื่นเห็น
กลางความมืดยืดยาวความหนาวเย็น
เริ่มเปลี่ยนเป็นเพื่อนหมายร่วมชายคา

คืนนับหนาวยาวนานในม่านหมอก
กระซิบซอกรู้สึกให้รู้สา
กำซาบซึ่งเสน่ห์ของเวลา
ที่ยังท้าทุกสิ่งให้วิ่งตาม

อารมณ์โลกโชกชุ่มเริ่มกุมก่อ
ไม่ย่นย่อระยะที่จะถาม
สารัตถะถึงฟ้ารุ่งอาราม
ยั้งนิยามถึงถิ่นให้สิ้นชม
   ..
สูงสุดสามัญเมื่อไม่เหลือรู้
แต่เราผู้พันธนายังสาสม
ทรัพย์นอกในไล่หลังในสังคม
ไม่อาจก้มหน้าอยู่อย่างผู้แพ้
   ..
ความเงียบมีความงามอยู่สามอย่าง
จิตสุมสร้างโซ่ตรวน ทวนกระแส
หลากสำรับนับน้อยลงลอยแพ
จิตจะแก้ปมเป็น ประเด็นเดิน

เราท่องเที่ยวอยู่ในความไหวหวั่น
กอดคอกันกับลมแล้วห่มเหิน
ตามเสรีโลกหล้าจะพาเพลิน
พร้อมเผชิญสุขช้ำเพียงลำพัง ๚
   ..
   ธรรมดา

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๐ รัตติกาล ๐ (อ่าน 3673 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้