♥.คนไร้รัง.♥
♥
คนไร้บ้านย่านถิ่นบินเหมือนนก
ต้องโผนผกตกค่ำช้ำหมองเศร้า
ไร้ชานเรือนเตือนย้ำพำนักเนา
ล้วงกระเป๋าเช่าบ้านย่านถิ่นนอน
♥
ต้องตรากตรำทำงานการก่อสร้าง
แลกค่าจ้างร่างกายย้ายโอนอ่อน
ปวดแข้งขาบ่าน่องต้องตะลอน
หาฟูกหมอนผ่อนคลายกายอ่อนแรง
♥
คนไร้รังนั่งโซโถชีวิต
โรคโควิคปิดกั้นมันกลั่นแกล้ง
หยุดทำมาหากินสิ้นสำแดง
โรคแสลงแสร้งซ้ำช้ำทรวงใน
♥
มองฟ้าฝนหม่นมัวตัวเรานี้
โชคไม่ดีกี่ครั้งยังทนไหว
มาครั้งนี้กี่ครั้งหวังพึ่งใคร
ช่วยปลอบใจไม่เห็นเร้นหลบเงา
♥
มีความเศร้าเคล้าคู่อยู่แนบชิด
เป็นดังมิตรติดตามยามหมองเศร้า
คอยบรรเลงเพลงช้ำซ้ำเติมเรา
ยิ่งซึมเซาเหงาใจไม่เว้นวัน
♥
จะมีไหมใครสนคนไร้รัง
ที่เซซังนั่งเจ่าเศร้าไหวหวั่น
เอ่ยคำขานหวานหูชูใจกัน
ปลอบใจฉันมั่นหม่ายหายระทม
♥
ชลนา ทิชากร
