รู้ว่ามันไม่ใช่...ตั้งแต่เริ่มต้น
ก็ยังติดอยู่ในวังวน...ของความหวังร่ำไป
รัก...ประกอบไปด้วยความรู้สึกละเอียดอ่อน~เกินกว่าจะเข้าใจ
เส้นแบ่งของมันอ่อนไหว...คล้ายๆจนแยกออกจากกันไม่ได้เลยจริง~จริง

หวังว่าจะใช่...แต่ก็ไม่ใช่
แม้ในความเผลอไผลของใจ...มันดูเหมือนกันมากมายอย่างยิ่ง
แค่ความสงสารเท่านั้นที่ได้...ความรู้สึกส่วนลึกๆข้างในท้วงติง
บทเพลงแห่งความหวังคงต้องยอม...ปล่อยทิ้ง~ยอมรับความจริง
และเลิกจมดิ่งกับการเข้าข้างตัวเอง...
   
               ~ เมี่ยง เมี่ยง ~
                  28/05/57

FB: กลอนเปล่า ความรัก

ที่จ่อมจมเป็นทุกข์ก็เพราะยึดติด
หากนึกคิดตามสภาพความเป็นจริงสิ่งนี้ได้
ปล่อยให้เป็นธรรมชาตความเป็นไป
ไม่อาจเปลี่ยนใจคนได้ให้ปล่อยวาง


ที่ประคับประคองเพราะต้องรักษาน้ำใจ
อาจไม่คิดให้ความหวังแก่ใครให้หมองหมาง
อดีตนั้นคือวันวานอันเลือนลาง
มิอาจย้อนคืนผ่านสู่ห้วงกาลแห่งปัจจุบัน


เปรียบสองคนเดินอยู่คนละเส้นทาง
คนหนึ่งเล่าเดินไปใจเป็นทุกข์
อีกคนนั้นเดินไปหน้าอย่างเป็นสุข
ไม่แม้หยุดหันหลังมองกลับมา


คนหนึ่งนั้นเดิน ๆ หยุด ๆ
จึงสะดุดด้วยคาดหวังเขามาหา
ที่ไหนเล่าอยู่ตัวเดียวเปลี่ยวในป่า
ไม่เดินหน้าไม่มาหลังอยู่กลางทาง


เพียงปล่อยวางหนทางไกลก็แสนใกล้
เพียงตัดใจอดีตก็เป็นเพียงมายา
เวลาไม่ได้ฉุดรั้งให้ยึดติด
เป็นเพียงสิงที่แยกสถานะความแตกต่างแห่งห้วงเวลาออกจากกันระหว่าง อดีต ปัจจุบัน และ อนาคต


....เรา ต้อง ไม่ หลง เวลา....