ลืมกันไปแล้วใช่ไหม
ริมสนามหน้าบ้านบนลานกว้าง
ปล่อยรกร้างว่างเปล่าเจ้าของหาย
เสียงกระดิ่งกริ่งร้องของโมบาย
สะท้อนความเดียวดายคล้ายบอกเรา
โต๊ะสีฟ้า..ม้ายาวราวบันได
รั้วด้านนอกดอกไม้คล้ายอับเฉา
สะเลเตราชรัตน์และคัดเค้า
ซ่อนความเหงา ท้ายสุดหยุดเบ่งบาน
ตู้จดหมายริมรั้วรอชะเง้อ
คอยพบเจอเจ้าของคืนวันผ่าน
รอด้วยหวังหลังคาฝ้า,เพดาน
โคมหน้าบ้านคอยรับการกลับมา
ม่านสีขาวตรงประตูคู่หน้าต่าง
เปลี่ยนสีจางหม่นหมองของเนื้อผ้า
เข็มสั้น-ยาวคลื่อนผ่านกาลเวลา
เปล,ชิงช้าล้าแรงหยุดแกว่งไกว
กันต์กรีนซี
