หมดความหวัง ครั้งนี้ ฤดีล้า
มองข้างหน้า มืดทน จนสั่นไหว
ชีพคงสิ้น ดิ้นรน ทนอย่างไร
เหลือแต่ใจ ห่อเหี่ยว ขาดเรี่ยวแรง
เพียงคิดคาด วาดฝัน พลันล้มเหลว
ดุจดังเปลว เทียนวับ ลงดับแสง
เริ่มต้นใหม่ ใช้กาล นานกี่แพง
ความกล้าแกร่ง ระโหย อ่อนโรยรา
เฝ้าพะวง หลงทาง กลางป่าเขา
ย่ำรอยเก่า วนเวียน จนเจียนบ้า
ไร้ประตู สู่นอก ออกพนา
เลยทิวา ราตรี เริ่มคลี่คลาน
รวบพลัง ตั้งหมาย รวมกายจิต
เพื่อพิชิต ร้อนเร่า ไอเผาผลาญ
จะมากน้อย ปล่อยไว้ มิได้การ
ทรมาน แทบยับ กองกับดิน
มิยอมเหลือ เยื่อใย แฝงในห่วง
กำจัดบ่วง ลำเค็ญ กระเด็นสิ้น
มิเศร้าซม ก้มหน้า น้ำตาริน
ช่างโศภิน ยินดี ไม่มีเธอ
สร้างความหวัง ครั้งใหม่ ฤทัยชื่น
หวนหยิบยื่น หวานนำ คำเสนอ
ปฏิเสธ เด็ดขาด ไม่อาจเจอ
เบื่อบ้าเบลอ เหม็นคาว สาวหลงกรุง
:ab004:
รพีกาญจน์
