เคว้งคว้าง
แสงแดดอ่อนพร่างสายเมื่อปลายสาง
ภาพเลือนราง-เด่นชัดลมพัดเผย
รวงดอกไม้ไหวพลิ้วปลิวตามเคย
งามเกินเอ่ยอ้างอิงต่อสิ่งใด
มองฟ้าเวิ้งวังเวงคลอเพลงโศก
แสนวิโยคยิ่งแท้เกินแก้ไข
หวังกาลผ่านภาพรางคล้อยจางไป
จนสิ้นไร้ควันหมอกที่หลอกตา
ทั้งหนาว-ร้อนอ่อนล้าและว้าเหว่
คนร่อนเร่แรมรอนอาวรณ์หา
ที่พักพิงอิงแอบแนบกายา
ละทิ้งคราโศกศัลย์เมื่อวันกราย
รินดาวดี
๓ กันยายน ๒๕๕๕
