พ่อจะพาข้าไปไหนก็ไม่รู้..
.............
ไอ้ด่างเอ๋ย เราจะย้าย กันไปอื่น
เพื่อนข้ายืน ส่งยิ้ม อิ่ม..ดั่งข้าว
อยู่นมนาน หนักหนา มาถึงคราว
สงสารไก่ ใจร้าว  ตั้งเก้าตัว

ท้องทุ่งนา ป่าเขา เราเคยท่อง
น้ำในคลอง หนองบึง แม้ถึงหัว
โดดกระหน่ำ ย่ำเลน มิเห็นกลัว
ขากับตัว เปื้อนดิน กลิ่นมิจาง

ดอกโสน กลางทุ่ง ถุงใหญ่ใหญ่
หอบกลับไป ให้แม่ แผ่บ้าน...ข้าง
จิ้มน้ำพริก กะปื บิปลาวาง
นึกถึงหาง ปลาช่อน โยนป้อนเอง

ได้แค่คิด แค่ฝัน แล้ววันนี้
ภาพทรงจำ ดีดี หมดที่เพ่ง
สิ่งกาลเก่า เหล่านั้น มันตุเลง
บ้านข้าเจ๊ง ข้าจุ๊ง ยุ่งยากจัง

นาข้าล่ม จมหาย กับสายน้ำ
หนี้ทวงถาม ยามใด ให้สิ้นหวัง
พ่อขายบ้าน ขายนา พาใจพัง
แม้กระทั่ง แมวไก่ ไม่ได้มา
...
(..พามาได้..แต่แก...ตัวเดียว...ไอ้ด่างเอ๋ย...)