ภาพเก่า-เล่าใหม่

เหยียบแผ่นดินถิ่นเก่าเราครั้งก่อน   
วันวานย้อนคืนใจมาให้เห็น
ภาพสำนึก-โรงเรียนเปลี่ยนเช้าเย็น      
ที่เรียน-เล่น ยามวัยดอกไม้บาน
   
ห่างจากรอบรั้วนี้หลายปีแล้ว         
กรุ่นกลิ่นแก้วความหลังยังหอมหวาน
เอมรอยยิ้มอิ่มใจเหมือนไม่นาน      
นี่คือบ้าน ตัวหนังสือชื่อ “โรงเรียน”
   
มากกว่าความประทับใจอื่นใดนั้น      
คือรักที่คงมั่นมิหันเหียน
แห่งคุณครูผู้ฝากความพากเพียร      
รักนุ่มเนียนห้อมห่มบ่มปัญญา
   
หยาดน้ำจิตมิตรภาพจากเพื่อนเพื่อน      
เสมอเหมือนน้ำค้างบนลานหญ้า
ถึงบัดนี้บางผู้อยู่ไกลตา         
เราก็มาพบกัน...ลานฝันดี
   
อาคารเก่าเฉดสีแห่งชีวิต         
เข้าใกล้ชิดความหลังมั่งไหมนี่
ตั้งโดดเด่นเช่นนั้นมานานปี         
คิดถึงที่ผ่านไปมั่งไหมเออ
   
ความคิดถึงซึ้งกมลกว่าหนไหน      
คิดเมื่อใดดุจว่าน้ำตาเอ่อ
ครั้นรื้อฟื้นภาพเก่าเราได้เจอ         
เลือนละเมอ-ภาพโรงเรียนแม้เปลี่ยนไป
   
กระไรเลย-ภาพความหลังยังคงอยู่      
ครบเพื่อน ครู  โรงเรียนเก่าเมื่อเยาว์สมัย
คิดถึงมากรักมากจากดวงใจ         
จะวันนี้หรือเมื่อไหร่ก็ไม่ลืม

................................................

เปลวเพลิง

ปล.ย้อนอดีตถึงโรงเรียนกันหน่อยครับ
ตั้งแต่ผมเรียนมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียน
ทั้งสมัยประถมและมัธยมเลย...ตอนนี้กำลังจะจบเป็นบัณฑิต
มานั่งดูภาพเก่าๆแล้วอดคิดถึงเพื่อนๆ คุณครู และโรงเรียนไม่ได้เลย