คอยพึ่งเผื่อ๘๖ ผลไม้เนื้อย่างมีน้ำผึ้ง
นั้นได้พึ่งชาวไพรในบ้านเหนือ
พึ่งชาวทะเลกะปิปลามะพร้าวเกลือ
คอยพึ่งเผื่อข้าวสารบ้านทุ่งนา
๘๗ เห็นชาวทะเลหาบคอนตอนสายสาย
ของมากมายขึ้นทุ่งต่างมุ่งหน้า
เกลือกะปิน้ำตาลด้านปูปลา
หาบคอนมาบ้านผมสุขสมใจ
๘๘ มานอนวันฝันคืนกันชื่นจิต
ด้วยเป็นมิตรแลญาติสะอาดใส
แม่นวดข้าวตากสีมีฝากไป
มีมอบให้แก่กันเป็นสันดาน
๘๙ วันคืนดีมีเวลาคอยหาสู่
ผมเคยรู้เคยจำจึงร่ำขาน
พาครอบครัวมุ่งเหนือเพื่อพบพาน
นำข้าวสารติดกายหมายฝากกัน
๙๐ นอนที่นั้นประมาณผ่านอาทิตย์
ร่วมกอปรกิจถ้วนทุกแสนสุขสันต์
เล่าความดีชี้ความชอบทุกรอบวัน
แบ่งปันจิตปันของกันต้องใจ
๙๑ ตอนขากลับคอนทูนหาบต้องอาบเหงื่อ
ของชาวเหนือมากมีที่มอบให้
ทุเรียนบ้านมังคุดมะมุดมะไฟ
จากดงไพรน้ำผึ้งดีมีตัวยา
๙๒ อีกเนื้อย่างค่างกระจงคงได้ฝาก
ทั้งกล้วยตากทุเรียนกวนชวนเสน่หา
ยอดผักกูดผักเหนือเหลือคณา
หยวกกล้วยป่าผักใบได้ต้มแกง
๙๓ ญาติทางเหนือแม้ไกลไม่ย่อท้อ
หาบสะตอพะเนียงเหรียงพริกแห้ง
ปราศจากฉีดยาฆ่าแมลง
อีกฟักแฟงนำให้ชาวชายทะเล
๙๔ อยู่อย่างนี้ที่เห็นเป็นมาตรฐาน
สามกลุ่มบ้านร่วมใจไม่หันเห
รู้คุณค่าการกระทำจำทุ่มเท
มิรวนเรเหนียวแน่นมิแคลนคลอน
๙๕ ขอเล่าถึงงานต่างต่างทางหมู่บ้าน
หัวตะพานบ้านเราแต่เก่าก่อน
แบบฉบับธรรมดาป่าดงดอน
ที่สะท้อนแนวคิดจิตวิญญาณ
๙๖ มีงานศพที่ใดให้หิ้วหม้อ
มิรั้งรอภายในใส่ข้าวสาร
สองถึงสามกระป๋องนมพอประมาณ
เพื่อเข้างานหาหุงได้ปรุงพลัน
๙๗ พริกกระเทียมเกลือกะปิมีหัวหอม
ใส่เพียบพร้อมข้าวสารรวมไปนั่น
สิ่งละเล็กละน้อยพลอยแบ่งปัน
ได้ใช้กันจนรอดตลอดงาน
๙๘ พืชผักหญ้าปลาปูหมู่เป็ดไก่
นำมาให้มิมีใครไหนประสาน
ดั่งหน้าที่ปฏิบัติคอยจัดการ
จิตวิญญาณอย่างว่าค่าอนันต์
๙๙ คนละไม้คนละมือถือว่าผ่าน
เริ่มแต่งานหีบศพครบตามขั้น
จับกระดานเลื่อยตัดจัดการพลัน
มิเกี่ยงกันฉันใดไม่นิ่งนอน
๑๐๐ แผนกครัวครันครบจบหมู่บ้าน
ชวนลูกหลานงานมอบให้คล้ายเช่นสอน
แผนกหุงหาข้าวเฝ้าไฟฟอน
เตรียมหม้อช้อนอีกแผนกแยกกันไป
