คิดถึงบ้านหลังเก่าเสาผุกร่อน
ปลูกบนดอนริมน้ำข้างฉำฉา
หลังครัวไฟใกล้งิ้วทิวต้นคา
ถนนหน้าแนวหินดินกั้นแดน
ยกจากพื้นหนึ่งเมตรเศษคืบศอก
ฟากฝาตอกขดรัดเชือกมัดแน่น
สานไม้แตะเป็นช่องแบ่งห้องแทน
ฉาบด้วยแผ่นโปะปะกระดาษปูน
ซ่อมหลังคาเสียหายปีหลายครั้ง
ลมโถมถั่งหลุดลิ่วลอยปลิวสูญ
ฝนรั่วไหลฤดีทวีคูณ
อกอาดูรหนาวสั่นสะท้านกาย
เตรียมขนของทุกปีหนีน้ำหลาก
แสนลำบากเหงื่อโชกยามโยกย้าย
พอน้ำลดหมดวันอันตราย
กลับสู่ชายคาเรือนเคียงเถื่อนไพร
ถึงอดมื้อกินน้อยบ่อยข้างเถียง
จุดตะเกียงเมียงมองส่องไกลใกล้
เปิดฟังเพลงวิทยุม่วนจุใจ
คืนฟ้าใสนับดาวพราวแจ่มจันทร์
คิดถึงบ้านหลังเก่าเสาแปดต้น
แปดผู้คนร่้วมทุกข์ร่วมสุขสันต์
แต่เดี๋ยวนี้จากไปอยู่ไหนกัน
ปล่อยให้ฉันทอดจิตคิดเดียวดาย
รพีกาญจน์
