ข้าคือยางบนดอยลงลอยห้วย
สวมเตี่ยวย้วยเสื้อแดงแล่งคอผ่า
ผ้าโพกหัวพ่นพรูสูบบูยา(บุหรี่)
ย่ำคันนาตัวลีบคีบเกิบบาง
ตำพริกหนุ่มใส่ฮ้าปิ้งปลาจี่(ฮ้า-ปลาร้า)
กับชั้นดีข้าวหุงมื้อรุ่งสาง
สะพายย่ามข้ามเนินออกเดินทาง
สู่ตูบห้างกลางไพรไร่เลื่อนลอย
เผาป่าปลูกข้าวดอรอเมฆฝน
ฟ้าเบื้องบนมืดดำน้ำร่วงผล็อย
คุ้ยเขี่ยหาเห็ดถอบลานรอบดอย
บิดไม้สอยผักหวานบานขจี
รู้รักษาจารีตอดีตเก่า
ไหว้ป้อเจ้าเข้าทรงเผ่าพงศ์ผี
รู้น้อมนำจำนงดำรงดี
มอบไมตรีมือเอื้อมเชื่อมสัมพันธ์
เรารักบ้านสานสื่อสุขสงบ
รู้เคารพกฏกรอบขอบเขตขัณฑ์
เรารักชาติศาสนาองค์ราชัน
ถึงตะวันจันทร์ดับมิกลับกลาย
เกิดประท้วงทั่วไปในกรุงเทพฯ
มีบาดเจ็บถูกยิงล้มกลิ้งหงาย
มือที่สามชุดดำทำคนตาย
ถูกใส่ร้ายว่ารูพรุน...กระสุนยาง
รพีกาญจน์
กลุ่มชาติพันธุ์ “กะเหรี่ยง” คนล้านนาและคนทางภาคตะวันตกมักเรียกกะเหรี่ยงว่า“ยาง”
