ยามเมื่อดาวดับแสง

โอ้ดาวโรจน์โชติช่วงกลางห้วงฟ้า
ดาวดูไกลเกินกว่าจะคว้าไขว่
หากฉันหวังเป็นดาวพราวฟ้าไกล
ฉันต้องทำยังไงก็ไม่รู้

ไม่มีดาวดวงใดในชีวิต
เพราะทุกทิศมืดสลดชวนหดหู่
มือที่คอยโอบคุ้มและอุ้มชู
หนอก็อยู่ยังแดนแสนกันดาร

กลางดงคว้างว้างใครไหนแลเหลียว
ฉันเปล่าเปลี่ยวเหมือนอาศัยในสุสาน
แสงแห่งดาวร้างฟ้ามาเนิ่นนาน
เมื่อมีม่านแสงไฟกลางใจเมือง

ถึงได้เป็นดาราฟ้าเมืองหลวง
ใช่โชติช่วงความสุขในทุกเรื่อง
โลกโหดร้ายทารุณกรุ่นแค้นเคือง
หลายดวงเฟื่องแสงแก้วแล้วโรยรา

ฉันก็ดาวพราวดวงใกล้ร่วงดับ
แรงกาลขับเคลื่อนวัยไปเบื้องหน้า
แสงริบหรี่หรุบหรู่ดูเหงาตา
เกินจะท้าทายแสงแห่งนาคร

แหงนเบื้องบนฟ้าชืดมืดทุกทิศ
ในนิมิตบอกว่าแรงล้าอ่อน
ก่อนดาราดับประทีปชีพจร
ไม่มีพรดาวจ้ามากล่อมใจ

หากแสงหนึ่งซึ่งหวานปานแสงสรวง
หยาดยังทรวงของฉันที่หวั่นไหว
รักยังเห็นเด่นช่วงจากดวงนัยน์
เธอผู้เป็นดาวหทัยในชีวิต

......................................

เปลวเพลิง